ale musiałby to być odrębny rozdział. Tutaj chciałbym tylko oddać Zdziechowskiemu, co mu się należy, uiścić się z długu, jaki zaciągnęły wobec niego "dzieci" i to "straszne dzieci" - przyznajmy się szczerze. <br> Na tle dwudziestolecia jego postać wyróżnia się rzadką cechą - zupełnym brakiem kokieterii w stosunku do młodszej generacji. Kokieteria u pisarzy chcących dotrzymać kroku i nie stracić znaczenia staje się niekiedy naczelnym prawidłem ich pracy. Można odróżnić kilka stopni kokieterii pisarskiej. Najjaskrawszy z nich polega na poddaniu się opiniom zbiorowym, na schlebianiu mentalności elity albo tłumu. Jest to przystosowanie się barwą myśli do otoczenia. Taką barwą ogólną po roku 1918 była