rozrobiła akwarelę, wzięła szczoteczkę do zębów i spryskała mi twarz, ramiona i ręce. Usiadłam przy stole z Zapasiewiczem. Mówił on. Jeśli chodzi o mnie, grał tylko duży palec mojej stopy: siedziałam na krześle z podkurczonymi nogami, kamera patrzyła na niego spoza mojej nogi. Dokręciliśmy potem drugą scenę niemą i mój płacz po jego śmierci.<br>Film był gotów, wyznaczono termin konferencji prasowej. Zapytałam Andrzeja, co powinnam powiedzieć, jeśli mnie zapytają o rolę. Odpowiedział, żebym się nie przejmowała, bo dziennikarze wymyślą wszystko sami. I miał rację. Pokazał mi potem ze śmiechem francuskie recenzje. W jednej byłam sumieniem narodu, w drugiej aniołem śmierci, w