wie - powiedziałam głośno.<br>- Nie! - krzyknęła Jana.<br>- W porządku. Nie wie. A ojciec?<br>- Na saksach. Z firmą.<br>- Jak długo chcesz to ciągnąć, Jana? Do końca się nie da.<br>- Na zabieg jest za późno - rzekła apatycznie.<br>- I tak go nie chciałaś - odrzekłam.<br>Usiadła na mokrej ławce. Poderwałam ją, podłożyłam dwie gazety i plastykowy worek. Dla siebie przygotowałam podobne siedzenie.<br>- Pójdziemy do kawiarni? - zaproponowała.<br>- Przecież będziesz ryczeć - odrzekłam szorstko.<br>Popatrzyła na mnie, zaprzeczyła i zaraz znowu zaczęła płakać. Czekałam cierpliwie, aż wytrze nos. Podałam jej swoją chusteczkę, pozwoliłam zajrzeć do lusterka, chociaż wiedziałam, że i tak niczego w małej tafli nie dojrzy, łzy bowiem