głową.<br>- No.<br>- Ja nie znam żadnego Stanisława Skiernicha - umyślnie przekręciła nazwisko. "Wierzą..." - powtarza w niej jakaś desperacka nadzieja. Oficer cmoknął wargami. Aha. Spoza biurka wychodzi ogromny pies. Wilczur patrzy na nią uważnie, kołysze z wolna ogonem.<br>- Będziesz mówić? - Tak.<br>- Po coś tam przyszła? Skąd to masz? - Oficer kładzie rękę na pliku leżących na biurku gazetek. - Widzisz, a o to wcale się nie pytamy. Powiesz, gdzie jest Skiernik, i będziesz wolna...<br>&lt;page nr=115&gt; <br>- Kiedy ja... - nie dokończyła zdania wpatrując się rozszerzonymi oczyma w żółte ślepia poszczutego na nią w tej chwili zwierza. Ale pies obwąchuje jej drętwe spuszczone ręce i nie rusza.<br>- Uderz go