się śpiew zawadiacki i pełen siły młodzieńczej. Trzymając się parkanów, szedł naprzeciw znany rękodzielnik Dolnych Młynów, pan Skierś. Mokre jego włosy sterczały na wszystkie strony jak zmaltretowana gradobiciem trawa. Już z daleka machał przyjaźnie ręką oswobodzoną gdzieś szczęśliwie z rękawa, który urwany został razem z tak zwanym mięsem, czyli podszewką, płótnem krawieckim i włosiem.<br>Kiedy zrównali się z nim, upadł na kolana i długo gramolił się z ziemi. Następnie podszedł wolno do wozu i schyliwszy się nad nim, usiłował pocałować w czoło leżącego Polka.<br>- On choreńki, biedny, nie wolno jego zagabywać - rzekła śpiesznie pani Linsrumowa.<br>Szewc chciał przyjąć postawę pełną godności, lecz