o polityku, społeczniku, obrońcy praw człowieka, filozofie, poecie, kajakarzu, podróżniku, konserwatyście, progresiście, ale nie jako o kapłanie, Następcy Piotra i Wikariuszu Chrystusa. I każdy taki opis jest strukturalnie karykaturalny. W jakiś sposób rozmach tego pontyfikatu, który nie waha się wkroczyć z ewangelicznym orędziem na obszary ekonomii, polityki, kultury, obnaża analityczną płytkość kultury liberalnej. Pozwolę sobie sparafrazować: Papieża nie da się zrozumieć bez Chrystusa! Nie znaczy to, że domagam się od mediów konfesyjnego podejścia do rzeczywistości. Jednakże z zasady branie religii i moralności w nawias, a szczególnie gdy mówi się o zjawiskach religijnych, a już zwłaszcza gdy mówi się o tym pontyfikacie