natury twarz Salisza była niezdrowo zaczerwieniona. Słuchał łapczywie, a oczy jego krążyły nieustannie w swoich orbitach. Wykonywał jakieś dziwne, gorączkowe ruchy: potrząsał barkami, chwytał się za sczerniałe od torfu stopy, wiercił się w miejscu, kolebiąc tułowiem z boku na bok. W nieoczekiwanych momentach chichotał nagle z lubością i kazał sobie po dwakroć powtarzać najbłahsze informacje. Kiedy wyczuwał, że Polek zbliża się do pointy, pytał o rzeczy, które były na początku, a które przecież doskonale pamiętał. Okazywał wszystkie cechy nałogowca. W końcu jednak i wiedza, i pomysłowość Polka musiały się wyczerpać. Nastała przykra cisza, którą Salisz próbował stuszować gradem monotonnych pytań. Polek