w owych czasach ulubionym hobby na dworach różnych władców, wobec czego taka praktyka była czymś w rodzaju ówczesnej polisy ubezpieczeniowej na życie. W każdym razie ów lek, który potem Linneusz dla uczczenia hrabiny de Chinchon nazwał od jej nazwiska, podziałał świetnie. Żołnierz, który pił gorzki lek razem z hrabiną, został po królewsku (a może po wicekrólewsku) wynagrodzony, rekonwalescentka zaś posłała cudowny proszek do Hiszpanii.<br> Cała ta historia jest ogromnie ciekawa. Ba, gdyby jeszcze była prawdziwa! Otóż na przekór różnym źródłom, które ją przekazują z całą powagą, nowsze badanie pamiętników hrabiny wykazało, że cieszyła się świetnym zdrowiem i że nie ma w