się właśnie do Roszków na kolację. Podejrzewałem, że nasza prośba nie zostanie przyjęta entuzjastycznie. Ale czy Roszko, to bezbronne stworzenie, może się oprzeć mojemu urokowi osobistemu i odmówić (o uroku żony nie ma co na razie wspominać)?<br>- Zostaw Roszka mnie - powiedziałem. - A sama lepiej poszukaj mojego krawata.<br>Roszko przyjął nas po królewsku. W pokoju stół zastawiony był jadłem i napitkiem, z głośników dyskretnie buczał Enrique Iglesias, sam zaś Roszko pachniał Hugo Bossem.<br>Od pierwszych chwil Roszko był mój: kwadrans bombardowałem go najlepszymi kawałami, pół godziny wspominałem nasze młode lata i całą godzinę opowiadałem, jakim byłem fajtłapą w kontakcie z policją drogową