rozpaczy. Wchodził coraz głębiej w gęstwinę nierealnych marzeń, własnych pragnień, uciekając się nawet do szantażu wobec profesora: niech ojciec napisze przeproszenie, korzącą epistołę, ona na to czeka, on zaniesie list do Marii i Maria będzie jego! Na pewno! Jego żoną! W przeciwnym razie - ojcze - jeśli nie dasz mi tego listu, pożegnam się z tym światem.<br><br><br>W tym czasie Konopnicka na wieść o nagłej śmierci męża pani Elizy - Stanisława Nahorskiego napisze z Nicei w listopadzie 1896 roku: "Tak dawno cios już ten padł. Śmierć - ja to znam, Elizo, ja wiem - to jest taka straszna prawda, co wszystko zawiedzie, a ona nie zawiedzie