pogorszeniem zdrowia nowego chorego. Dzień był pechowy. Wieloletnie doświadczenie pouczało, że takie dni są nieuniknione w praktyce każdego chirurga, nie było też na to żadnego lekarstwa. Oby tylko niepowodzenia nie rozprzestrzeniły się na całe jego prywatne życie. - Rebeko, Rebeko, jestem kaleką! - bezmyślnie podśpiewywał chirurg i sączył koniak. Wstrząs, jaki przeżył po dzisiejszej nieudanej operacji, minął wkrótce. Nie był młodzikiem, początkującym lekarzem, którego taki wypadek mógł złamać na duchu. - Nie moja wina! - powtarzał z beztroską bezwzględnością. Lecz gdyby nawet była w tym jego wina, nie przejmowałby się również. Kilkanaście lat temu wziął na swe ramiona odpowiedzialność - słuszną czy niesłuszną - za cudze życie i