tolerować, jak obce, ale nieuchronne maniery. Niemniej im głębiej w wieś tym normalniej, zwyczajniej. Tym większa izolacja.<br>Sprzedać gospodarkę? A dokąd pójść? Za Marysią na łaskawy, kartkowy chleb? Na służbę do marnotrawnego pana? Wolne żarty. I z tego możemy sobie pożartować po kolacji.<br>A bez żartów dla gospodyni druga największa po mężu strata, to Danusia. Gdzieś w normalnym rozwoju , zatrzymała się, z trudem zaczęła mówić, bełkotliwie, i, jak się człowiek przyzwyczai to zrozumie, ale z trudem. Danusia jako dziecko ciężko chorowała; po paru dniach gorączki zaprzęgli gospodarze wóz, zawieźli do ośrodka, lekarz skierował dalej, dotarli dalej niż daleko, do Warszawy, całe osiemdziesiąt