rozwijanego papieru. Strumień światła padł na dwie męskie twarze, pochylone nad białym kwadratem kartki. <br>- &lt;who1&gt;W porządku, możecie wnosić rzeczy&lt;/&gt; - rozległ się z lekka zachrypnięty głos, a za chwilę drugi - wesoły i młody - zabarwiony jakby tonem usprawiedliwienia: <br>- &lt;who2&gt;Jak człowiek w dzień końca nosa w robocie nie widzi, to przeprowadzać się musi po omacku. Ot - i stąd ta moja nocna wędrówka.&lt;/&gt;<br>Następnego dnia z otwartych na pierwszym piętrze okien świeżo ukończonego bloku dobiegało żywe krzątanie. Słychać było odgłosy przesuwanych sprzętów i - jak to zwykle bywa w pustych jeszcze mieszkaniach - odbijające się echem od ścian głosy ludzkie. Na klatce schodowej młoda kobieta przypinała do drzwi