wtapiali się w ogólną atmosferę miasta, które wówczas wrzało i kipiało życiem. Zaczęli się przekonywać, że różnego rodzaju epitety, jakimi obdarzała Kraków stołeczna opinia, są pustymi frazesami bez pokrycia. Wszędzie bowiem spotykali się z przychylnością, z pomocą i dobrym słowem. Ale warszawiacy to warszawiacy, już z mlekiem matki wysysali ironiczną pobłażliwość dla prowincjuszy.<br>Wielu nawet wojenne doznania nie potrafiły przekonać, że Warszawa nie jest pępkiem świata i że nie należą się im szczególne względy. Przyjmowali naszą wyciągniętą rękę jako gest oczywisty, należny im z racji pochodzenia, bohaterstwa i talentów. Na szczęście nie było ich wielu, a i oni później przycichli i