tylko, kiedy wachtuje wachmistrz Heimer.<br>Suzanne nie ma więcej niż dwadzieścia jeden lat, ale to nie dziewczyna. Jest dojrzałą kobietą. Wskazują na to jej fiołkowe oczy pozbawione niespokojnych błysków rodzącej się ciekawości przeżyć i ograniczone, spokojne ruchy, które z nieopanowanych rytmów wyzwoliły poznane tajemnice ciała. Całą postać Suzanne osłania szata pobłażliwego rozsądku, przetykana nitkami goryczy. Zdążyła już w swoim wieku wyjść za mąż z wielkiej miłości i zdążyła zaznać rozpaczy powolnego zniweczenia jej w pożyciu domowym. Suzanne jest rozwódką. Tkwi w tym wszystkim niezgłębiony smutek przedwczesnej utraty, powaga osierocenia uczuć, zanim dojrzałość może dać jakieś zadośćuczynienie. Jak dzieci opłakują śmierć rodziców