podciągnęła wysoko, do kolan. Nogi miała mocne, ręce silne, twarz okrągłą, piersi duże. Lecz mimo tej siły tkwiła w Goradzie jakaś łagodność; kiedy mówiła do Magwera, to jakby zwracała się do swego dziecka. Mąż Gorady umarł przed kilkoma laty, a drugiego na razie nie chciała brać. Jej dom stał w pobliżu Wielkiego Wału i w czasie dużych jarmarków trzy ciasne izby odnajmowała gościom.<br>Magwer chwalił sobie to miejsce - Gorada karmiła dobrze, nie wtykała nosa w nie swoje sprawy i już pierwszej nocy przyszła do jego izby. Miała wszystkie zęby, jędrne ciało i gładką skórę, a jej grube dłonie o spierzchniętej skórze