miał. Mianowicie siodło z potrzebami, to jest z rzędem, tokiem, koncerzem albo pałaszem, zbroję, szyszak, zarękawie, kopiją, ostrogi, szablę, rusznicę krótką, prochownicę, ładunki itd."&lt;/q&gt;<br>Rozważania o polskiej XVII-wiecznej szabli husarskiej kończę katalogowym opisem bardzo pięknej szabli, klasycznej w swej konstrukcji i stylistyce. Jest to szabla ze schyłku XVII w., pochodząca ze zbiorów Muzeum Narodowego w Krakowie: "&lt;q&gt;Rękojeść zamknięta z końca XVII w., trzon drewniany opleciony srebrną taśmą i srebrnym filigranem na przemian; oprawa srebrna (robota prawdopodobnie Ormian lwowskich) - jelec krzyżowo-kabłąkowy, tylne ramię jelca zakończone charakterystycznym młotkiem, przednie ramię pod kątem lekko rozwartym przechodzi w półokrągły kabłąk łukowato dochodzący do