Chimery mają za sobą bardzo długą i dobrze udokumentowaną ewolucyjną historię <br>(ryc. 9.17). Anatomię ich przodków, o niemal identycznym kształcie ciała i wyrazistym dymorfizmie płciowym (samce mają na głowie przedziwny wyrostek), przechowały odciski ciał z późnej jury Solnhofen. Płyty zębowe chimer o charakterystycznej rurkowatej budowie wewnętrznej są częstymi skamieniałościami, poczynając od wczesnej jury. Z ich rozprzestrzenienia wynika, że wówczas nie były wyłączne dla głębin oceanicznych i występowały także w głębszych strefach mórz szelfowych. Takie też było środowisko sedymentacji permskich łupków miedzionośnych, gdzie występuje Menaspis, stosownie do swojego wieku geologicznego dość wyraźnie różniąca się od chimer właściwych. Przejawem ewolucyjnej dawności są