do diabła. Polek wstrzymał oddech. Czuł szybko bijący puls w skroni przyciśniętej do dębowego pnia.<br>- Może jesteś głodny? Zostawiam ci dwa złote, podejmiesz je sobie, słyszysz? Odszedł wolno nie odwracając się, lecz spięty nerwowym oczekiwaniem. Polek widział w trawie srebrną dwuzłotówkę. Ominął ją jednak, przygięty do ziemi, czujny, wspinał się pod górę szeleszcząc bosymi nogami w zeschłych liściach. Prawie pod samym szczytem mężczyzna naraz odwrócił się gwałtownie i skoczył w kierunku swego prześladowcy. Polek rzucił się rozpaczliwie do tyłu, staczając się niezdarnie w dół jak borsucze szczenię.<br>- Radzę ci po dobroci: odczep się ode mnie, słyszysz?! Polek szurgotał liśćmi, chowając się