względu na nią. Zostawiał ją w trudnym położeniu, bezradną i załamaną. Ale nie mógł inaczej. Właśnie on nie potrafił pomóc tej najdroższej istocie pod słońcem. Musiał ją porzucić. Odejść w ciemności nocy jak... złoczyńca. Spakował swoje rzeczy, w pokoju Eweliny było cicho i ciemno. Być może spała. Na palcach podszedł pod drzwi, ale nie odważył się ich uchylić. Postał tak chwilę i ruszył do przedpokoju. Ujął walizkę, ale odstawił ją z powrotem. Wrócił do gabinetu, wyrwał kartkę z notesu. Ręka zawisła w powietrzu. Co mógł jej napisać. Że odchodzi. Że być może nigdy się już nie zobaczą, ale zawsze będzie dla niego