niezwykle mądre z jej strony, że właśnie tyle. To, że wtedy, gdy ja miałem dziewiętnaście - ona zaledwie osiem. Ten jedenastoletni dystans będzie nas bowiem dzielił konsekwentnie i w dalszym życiu i to ją uchroni od narażenia się, kiedy będzie już dorosłą dziewczyną, na spotkanie mnie jako mylący egzemplarz chłopaczka ukryty pod pozorami dojrzałego mężczyzny, jak to się przytrafiło Jance. A że wyrastanie z faceta "dzieckiem podszytego" zajmie mi wyjątkowo dużo czasu (bo aż do mniej więcej wieku lat pięćdziesięciu), ona przeczeka cierpliwie cały ten okres i dopiero wtedy uczyni pierwszy krok w moim kierunku, to znaczy wykona pierwszą swoją scenografię do mojego