trwożnym, ledwo co widzącym wzrokiem. Raz po raz unosi głowę do góry, jakby kogoś wypatrywała, jakby na kogoś czekała. Szepcze coś bezgłośnie poruszając wargami. Ludzi coraz więcej. Omijają cię z obu stron. Jej nikt nie zauważa. Ty stoisz w nią wpatrzony. Ona chyba ciebie nie widzi z tej odległości. Wreszcie podchodzisz. Czy pani czegoś potrzebuje? - pytasz. Patrzy na ciebie swoim szklistym, odległym wzrokiem. Stoisz naprzeciw niej, blisko, nie dalej niż na wyciągnięcie ramienia. Czy pani czegoś nie potrzebuje? - powtarzasz głośniej. Zacięły mi się drzwi, nie mogę otworzyć, nie ma nikogo, mówi cicho znowu opuszcza głowę: Pomogę pani - mówisz. Niewidzącymi oczami patrzy