wioseł bujniej zasrebrzyła się w słońcu. Paragon z rosnącym napięciem obserwował, jak łódka maleje i znika za łagodną linią wyspy...<br>Teraz chłopiec wypchnął swoją łódkę z szeleszczących trzcin. Gdy znalazła się na gładkiej wodzie, skierował ją w stronę bliższego brzegu wyspy. Wiosłował zawzięcie. Dłonie mdlały mu, ramiona słabły, lecz nie poddawał się. Jak najszybciej chciał przeciąć drogę uciekinierowi i pod osłoną wyspy dostać się na przeciwległy jej brzeg. Gdy dopływał do wielkiego pola sitowia, które jak złotawe ramię wrzynało się w stalową toń jeziora, był już prawie u kresu sił.<br>Z ulgą odłożył wiosła. Przez chwilę dał swobodnie płynąć rozpędzonej łódce. Jej