recytowałem przed lustrem wiersz Balmonta "Konkwistador".<br><br> Kak ispaniec opjanionnyj wieroj w Boga i liubowju<br> I swojeju oslieplionnyj, i czużoju krasnoj krowju<br> Ja chaczu byt' pierwym w mirie, na ziemlie i na wodie,<br> Ja chaczu cwietow bagrianych mnoju sozdannych wiezdie!...<br><br> Nie rozumiałem ani sensu wiersza, ani zawartej w nim metafory, ale poddawałem się rytmowi i muzyce rymów, a w uszach dźwięczał mi głos Poliny ogrzany wewnętrznym ciepłem, jak oddech jej ust...<br><br>Polina odwiedzała nas niezbyt często, ale każda jej wizyta nie tylko mnie sprawiała radość. Ojciec przerywał pisanie listów handlowych, matka wypytywała o Jurczenkę, o Zenaidę Mojsiejewnę i chętnie wspominała wielkołuckie czasy.<br><br>Opowiadałem