biedzie rozpadającej się, gnijącej komuny trwają już za długo. Dzieci rodzą się i cieszą rodziców, małżonkowie kochają się... Ile to może trwać?! Zapętlona muzyczka gra i gra, twarze rozciągnięte w uśmiechu drętwieją... Jak długo jeszcze?! <br>A może to jednak początkowe sekwencje jakiegoś katastroficznego fresku, gdzie prezentowane są stabilne rodzinki: trawniczek podlewany automatycznym zraszaczem, dzieci bawiące się na huśtawkach, odprężeni małżonkowie na pięć minut przed kataklizmem. Kicz szczęścia i apoteoza codzienności przygotowuje na cios. Widz z rozkoszą rejestruje elementy świata, które za chwilkę ulegną destrukcji. Z sadystyczną przyjemnością ogląda zadbane domki, które za chwilę zdmuchnie fala uderzeniowa, cieszy go delikatność kobiet, bezbronność