marsz wojenny, taki, co żołnierzy w tancerzy przemienia pod niebem aż miedzianym od czyneli i trąb. Ale te rytmy marszowe przebiega nieoczekiwanie jakby wstążka, spłowiała zakładka z tomu poezji, kotylion odpięty z piersi młodej mężatki po ostatniej polce. Rżnęła orkiestra pułkowa. <br>Ulicami, jak na sygnał mistrza ceremonii, ruszyli mieszkańcy dziwnie podnieceni. Dzieci przebiegały ukosem. Owczarek wyłączył się z powszechnego ruchu. Przyparło go. Tylnymi łapami natrafił na brzeg trotuaru. W kabłąk wygiął plecy i przymknął oczy, biały jak wąsy emerytowanego sierżanta. <br>Jeszcze kilka kroków i wylot ulicy. Pomnik jak na dłoni. "Mam doskonałe miejsce". Oparł się o ścianę, żeby przepuścić idących, ale