mon amour...&lt;/&gt;<br>"&lt;q&gt;Panie Edwardzie, czy ten Grotowski jest normalny, czy nie?&lt;/&gt;" Taką zagwozdką strzeliła pani Krzemińska w Edwarda Pochronia. Strzeliła, po czym dobiła go prostotą: "&lt;q&gt;Weszłam nieopatrznie do pokoju, a Grotowski stoi na głowie na łóżku, z nogami pod sufitem"&lt;/&gt;. A było to w Opolu, mityczny Teatr 13 Rzędów nieśmiało podnosił głowę, ówczesny zaś przewodniczący Domu Związków Twórczych, Pochroń, i kandydat na proroka, Grotowski, kątem przemieszkiwali właśnie u pani Krzemińskiej. Wielbię ją! Parę lat po Gombrowiczu strzeliła tą samą morderczą normalnością, którą on, w legendarnym Liście Otwartym, strzelił ongiś w &lt;name type="person"&gt;Schulza&lt;/&gt;. Pisał: &lt;q&gt;"Wczoraj wpadłem na myśl żony pewnego doktora, spotkanej przypadkowo w