rzec, imieniem własnym jednej z osób Trójcy Świętej, a więc problem sprowadza się do opozycji między normą estetyczną antyku a normą terminologiczną teologii chrześcijańskiej.<br>W ten sposób można by analizować Trzecieskiego wiersz po wierszu pokazując, jak entuzjazm i pasja nowej wiary poszukują wyrazu w humanistycznych elegancjach, w tym, co nazywano podówczas linguae elegantiae. Ale osoba i twórczość Trzecieskiego z jednego jeszcze powodu zatrzymuje naszą uwagę: pisał i po polsku. I pisał inaczej. Twórczość w języku polskim to przede wszystkim twórczość kancjonałowa, pieśni religijne przeznaczone dla zboru, pisane do melodii Wacława z Szamotuł. W porównaniu z wierszami łacińskimi uderza w nich świadoma