ale zawsze prawdziwe, przedmioty, meble, sprzęty nabierają nowych znaczeń, pełnią inne funkcje niż w rzeczywistości. Dziwią się sobie nawzajem, gdyż w zestawieniach, jakie proponuje reżyser, w rzeczywistości nigdy nie występują. I już ta przestrzeń surrealistyczna, jakby z innego wymiaru, buduje klimat oraz atmosferę przedstawień. Grzegorzewski poddaje tylko aktorowi pewne nastroje, podpowiada stany emocjonalne postaci, aktor musi szukać dalej sam. Musi proponować wiele rozwiązań, aż za którymś razem reżyser powie wreszcie, że to jest to. Sposób wyrażenia danego stanu psychicznego, forma, są dla niego najważniejsze. Nietrudno się domyśleć, że wszystko, czego Dymna, jako aktorka, nauczyła się we współpracy z najwybitniejszymi reżyserami do