wartki, spieniony nurt wezbranej po wiosennych roztopach Niei, czuję, że lada chwila dachówki nie wytrzymają ciężaru, że runę, ale Kuba mnie ratuje, obejmuje moje nogi i przywiera mocno do balustrady, a Albin go wspiera, mogę więc rozluźnić uchwyt palców na ostrych krawędziach chwiejących się dachówek i opuścić się z wolna, podtrzymywany, na kamienny balkon,<br>na szczęście wychowawcy w brunatnych habitach, z brodatym ojcem Quiffetem na czele, nie spostrzegli, że przy kolacji zachowujemy się odrobinę za głośno, a my po dniu pełnym niezwykłych wrażeń, po wspólnej wieczornej modlitwie, w której dziękowaliśmy dobremu Panu Bogu za jeszcze jeden szczęśliwy dzień, położyliśmy się do