twarze, jakby je teraz dopiero widział po raz pierwszy w życiu. Sam nie wiedział, skąd mu wczoraj przyszedł ten dziwaczny pomysł, czy nie z jakiegoś groźnie śmiesznego snu, który się teraz na jawie urzeczywistniał. Czuł jednak, że właśnie to było potrzebne, konieczne: dla niego i dla tych ludzi. To jedynie pojmował z radością, że działo się w tej chwili coś, bez czego naprawdę nie byłby w stanie znaleźć się wśród nich znowu tak, żeby i on, i oni mogli sobie patrzeć w oczy.<br> Szpaler ludzki ścieśniał się i zgęszczał. Wjeżdżali w bramę "Anzelma