Bo to jest półgłówek - zakonkludował naczelnik. - Stara pierdoła z błotem we łbie. I tak długo nie pociągnie. Współtowarzysze celi także pytali sędziego, co znaczy jego<br>dziwny uśmiech. Lecz nie odpowiadał. Z wiekiem stał się czujny. Jego dawna elokwencja gdzieś się ulotniła. Mniej było w nim ufności, jaką niegdyś w ludziach pokładał. Czuł się cokolwiek rozgoryczony, oszukany przez los. Może niekiedy sądził nawet, że zawiódł go Bóg, historia, a także poczucie sprawiedliwości, które kształtował w sobie przez pół wieku, nieświadomy, że czasy się zmieniają, a wraz z nimi zmieniają się pojęcia. Przez to bywał anachroniczny, bo gdy inni godzili się z rzeczywistością