dopóki nie wyegzorcyzmuje w sobie hrabiego. <q>"Nie mogłem naturalnie pozwolić, aby Rotszyldowie lub Faucigny Lucinge... aby stara księżna Franciszkowa lub Eddy Montague Stuart zapanowali nade mną..."</> (D I 80) Pouczająca jest dykteryjka o księciu Kajetanie, oczywiście zmyślona. Przestał on onieśmielać narratora wtedy, kiedy ten zrównał się z księciem, udając przesadnie pokornego: obnażył tak umowność, przypadkowość pańskiej wyższości (D I 80-82). Odsłonił również - czy przede wszystkim - niewolę książecej kondycji. Arystokrata jest bowiem dotkliwie spętany. Podwójnie: zależnością od gminu (któż by księcia obsłużył, wypucował i uwydatnił własną niższością?) i zależnością od zwyczaju i społecznej formy. W Operetce Himalajowie rządzą - do czasu!- modą