niemieckiego pisarza, spełnienia, którego on sam stał się świadkiem pod koniec swojego życia, a młodszy, choć przecież też już niemłody wielbiciel parający się zawodem filmowca, uznać musiał za doświadczenie najstraszniejsze i kluczowe mijającej, ale nieprzebrzmiałej epoki.<br>&lt;gap&gt;<br>Wewnętrzne rozdarcie Aschenbacha jest rysem zasadniczym epoki, decydującej się porzucić krępujący gorset moralności - jego pokusą było przyjęcie sztuki jako wartości samej w sobie, nie wymagającej żadnych poza pięknem uzasadnień. W życiu społecznym i politycznym odrzucenie tego gorsetu prowadziło do katastrofy totalitaryzmu. Rozdarcie Aschenbacha jest także wyrazem świadomości rozdroża, na którym znalazł się sam Visconti, tak bardzo przywiązany do czysto estetycznych walorów, a jednocześnie przekonany o