aby nie upuścić, obrócić krzesło <br>w powietrzu i przykucnąwszy postawić na podłodze.<br> &lt;page nr=200&gt;<br> Miałem wrażenie, że pracują przy tym wszystkie mięśnie ręki, a<br>zwłaszcza tego nieszczęsnego nadgarstka.<br> Odwalałem robotę należącą do salowych, które skwapliwie mnie<br>chwaliły, nie pytając - jak to wariata - po co to czynię?<br> Wkrótce doszły do wniosku, że za pokutę.<br> I tak już pozostało.<br> Albowiem sprowadzając ów las krzeseł na ziemię, śpiewałem.<br> Nie tylko dlatego, aby zagłuszyć monotonię moich czynności.<br> Śpiewałem, gdyż atawistycznym męskim prawem chce mi się śpiewać, skoro ranne <br>wstają zorze.<br> A ponieważ śpiewałem najpiękniejsze z pobożnych polskich pieśni, Bogurodzicę, <br>"Ociemniałym podaj rękę, niewytrwałym skracaj mękę...", "Jej serca