wszyscy tu leżą, już nawet i ten cmentarz za stary dla was, a mnie jeszcze Pan Jezusik nie woła do siebie. Ale zawoła, zawoła! Ufaj, duszo ludzka, śmierci. Nie zapomni o tobie! <br>Już Henrysia nie miała wątpliwości. Podeszła i pocałowała rękę staruszki. <br>- Przepraszam - powiedziała - ja myślałam, że pani jest dusza pokutującą. <br>Ale staruszka zdawała się nie słyszeć tego tłumaczenia. Schodziła powolutku po mchem osnutych stopniach kapliczki i szeptała do siebie jakieś słowa cichutkie i jasne, jak przesączone poprzez liście światło słoneczne na trawie zarośniętych mogił. <br>Lisa chwycił chłopiec z rozwichrzoną czupryną, ale straciło to znaczenie wobec opowieści dziewczynek. Helenka i Henrysia