1650). Poza kartą tytułową obydwie edycje są podobne i niczym się między sobą nie różnią. Być może Pruszcz przyczynił się do edycji naszego przewodnika. W obydwu wydaniach Cezary siebie podaje za autora, co przez stulecia umknęło uwadze wielu badaczy. Wątpliwości miał tylko Karol Estreicher, senior, który już w roku 1868 polemizował na łamach "Czasu" z autorstwem Pruszcza. Podobnie sto lat później uważał jego wnuk - Karol Estreicher, junior, kiedy uznał w Cezarym autora "Klejnotów". Drugie wydanie "Klejnotów" ukazało się także z racji krakowskiego &lt;hi&gt;Anno Santo&lt;/hi&gt;. Godnie dbano o pielgrzymów, zdążających z całej Rzeczypospolitej do miejsc świętych Krakowa.<br>W przedmowie do czytelnika Cezary