nazywała ją &lt;q&gt;&lt;transl&gt;"podrzutkiem"&lt;/&gt;&lt;/&gt; i &lt;q&gt;&lt;transl&gt;"znajdą"&lt;/&gt;&lt;/&gt;. &lt;q&gt;&lt;transl&gt;"To jest nie do wytrzymania"&lt;/&gt;&lt;/&gt; - mówiła Annie Katarzyna i zapowiadała, że &lt;q&gt;&lt;transl&gt;"kiedyś zabije tę starą wiedźmę"&lt;/&gt;&lt;/&gt;.<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- Czy często o tym mówiła?&lt;/&gt;&lt;/&gt; - dopytywał porucznik Voltchynsky.<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- Zawsze, ilekroć się spotykałyśmy&lt;/&gt;&lt;/&gt; - odpowiedziała bez wahania panna Simpson.<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- A często się spotykałyście?&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br>&lt;q&gt;&lt;transl&gt;- Przynajmniej dwa razy w tygodniu.&lt;/&gt;&lt;/&gt;<br>To samo powiedziała policji druga, serdeczna przyjaciółka Kitty, Nathalie Hoolbert, która była nauczycielką w miejscowej szkole elementarnej i cieszyła się szacunkiem w miasteczku. Panna Hoolbert zeznała, że zrazu lekceważyła opowiadania Katarzyny, ale z czasem zaczęła traktować je poważnie. Rozmawiała nawet o tym z miejscowym sędzią, panem Weelbrunem, ale on uspokoił ją, że to tylko