Nie ruszać się i ni pary z gęby! Kolda, durniu, odłóż tę kuszę, a żywo! <br>Szum deszczu, grzmoty i dywan liści tłumiły dudnienie kopyt, dzięki czemu jeźdźcom udało się podjechać niepostrzeżenie i okrążyć buk w mgnieniu oka. To nie byli Scoia'tael. Wiewiórki nie nosiły zbroi, a ośmiu otaczających drzewo konnych połyskiwało zlanym deszczem metalem hełmów, naramienników i kolczug. <br>Jeden z jeźdźców zbliżył się stępa, wzniósł nad &lt;orig&gt;havekarem&lt;/&gt; jak góra. Sam był słusznego wzrostu, a siedział na potężnym bojowym ogierze. Opancerzone ramiona przykrywała wilcza skóra, twarz przysłaniał hełm z szerokim wystającym nosalem sięgającym dolnej wargi. W ręku obcy trzymał groźnie wyglądający &lt;orig&gt;nadziak