XIX wieku, i później, kapitał zagraniczny przybywał do Hiszpanii głównie z Anglii i lokował się głównie w kopalnictwie, w kopalniach węgla w Asturii, w kopalniach miedzi w Pennaroya i w kopalniach ołowiu w Rio Tinto, w obu wypadkach koło Huelwy. Poza tym powstał drobny przemysł tekstylny koło Barcelony, pewien eksport pomarańcz, trochę turystyki: w 1930 roku Hiszpanię odwiedziło zaledwie 100 tysięcy turystów zagranicznych (w roku ubiegłym 10 milionów!). Porty były nędzne, prymitywne, handel zagraniczny znikomy: jak wszystkie kraje biedne i zacofane, Hiszpania szukała ratunku (błędnie) w autarkii, w protekcjonizmie, w kontroli dewiz. Kapitalizacja wewnętrzna była minimalna, warstwy pracujące i warstwa średnia