Mocniej! E-ech!<br><br>Pręty głucho dźwięczały, ale żaden z nich nie drgnął.<br><br><br>Ojciec zbliżył się do ogrodzema. Od tej strony na ulicy panował względny spokój. Tutaj rozproszeni przez wojsko demonstranci formowali na nowo swoje nadwątlone szeregi.<br><br>- Nie dacie rady - rzekł ojciec do tego, który wykrzykiwał "e-ech". - Trzeba wsunąć ławkę pomiędzy pręty i starać się je rozgiąć. Spróbujmy.<br><br>- Cóż, spróbować można.<br><br>Przy pomocy ojca i jeszcze dwóch ochotników ponowiono próby uwolnienia się z parku. Żelazne pręty pod naporem tej zaimprowizowanej dźwigni powoli zaczęły ustępować.<br><br>Znowu rozległa się komenda:<br><br>- E-e-ech! Mocniej! E-ech!<br><br>Ławka, pięć cali gruba, wyciosana z twardego