Czy się farbuje? pomyślałam. Uśmiechnął się do mnie w lustrze jakimś smętnym uśmiechem i był to raczej uśmiech mięśni.<br>- Poznałem - odrzekł po chwili i przyglądał się swemu odbiciu albo też przyglądał się mnie, bo i ja byłam w lustrze widoczna.<br>- Od razu się tego domyśliła - powiedziałam z tą samą wesołością pomimo woli - ty zaś nigdy ni czego się nie domyślasz!<br>Odbicie jego w lustrze przybrało postawę zniechęconą i zarazem czujną. Byłam w tej chwili gotowa powiedzieć mu nie wiedzieć co, by udowodnić mu je go łajdactwo. Zaczęłam wymachiwać rękami, ponosiło mnie przyjemne uczucie, że zaraz powiem mu prawdę, ale przyłapałam w