i chorobą poczucie tej więzi gasło. Zdarzało się jednak, że trwało do końca.<br>Wyjątkowe sytuacje i przelotne spotkania więźniów z obozu kobiecego i z obozu męskiego pobudzały potrzeby uczuciowe. W warunkach obozowego terroru wyrosły nieliczne wielkie miłości. Od samego początku odarte były z tajemnicy łączącej zakochanych. Istnieć mogły tylko dzięki pomocy innych więźniów, przekazujących słowa i listy, organizujących spotkania. Wokół wielkiej obozowej miłości tworzyła się legenda, solidarna pomoc i solidarne milczenie. Tajemnicy dwojga strzegli przed esesmanami wszyscy więźniowie (nawet funkcyjni). Zdarzało się też, że niektórzy esesmani nie reagowali donosem, kiedy złapali list pisany przez zakochanych. Zjawisko wielkiej miłości było dla więźniów