lepianki i cieszył się patrząc, jak świat się odmienia w przekwitającym słońcu. Zaróżowiła się glinka uzbeckich lepianek, zaróżowił się samotny minarecik wśród ptasiego świergotu. Miasteczko, jakby przed chwilą urodzone, rozglądało się z niedowierzaniem. Stanęło całe w pąsach, wtulone w zieleń. Ośmieliły się najrozmaitsze cienie, jęły wysmykiwać się z zakamarków, węszyć, pomykać, aż wkradły się w dolinę gajów, krainę morw, brzoskwiń i uriuku, wnosząc bezszelestny niepokój w godzinę łagodności. Budziły się wszystkie sny, które miały nawiedzić ziemię tej nocy. Raptem osioł zaryczał z głębi doliny, jakby czarna rozpacz dopadła go w ten pogodny zmierzch. Ośli śpiew na taką ponurą modłę wyrażał radość