drobny śnieg i zaraz tajał w lepkim błocie ulicy. Zapalone latarnie chwiały się na drewnianych słupach, smużąc oszczędnym, czerwonawym brzaskiem. Na próżno walczyłyby one z grubym, listopadowym mrokiem, gdyby nie światła tu i ówdzie spływające obficiej z kawiarń, sklepów i kramów. Tchnęło zewsząd wilgocią i jakimś piwnicznym chłodem; więc przechodnie pomykali żwawo, zgarbieni i skuleni, uważnie omijając błotniste wyboje chodników. Ni stąd, ni zowąd wybuchał czasem przelotny, głośny śmiech kobiecy albo podnosiły się żywsze, skłócone głosy; lecz wnet pochłaniał je szum jednostajny - - ginęły w ciągłym, niespokojnym szurganiu wielu spiesznych stąpań.<br>Kiedy niekiedy, dudniąc głucho, przetoczyła się jak grom dorożka... Lub przemknął