do izby tortur i zademonstrowanie narzędzi mąk; następnym - obnażenie i związanie delikwenta. Czwarty stopień to położenie na desce służącej do tortur, a dopiero piąty stanowiło samo &lt;q&gt;"ciągnienie"&lt;/&gt;, czyli właściwa tortura.<br>Zeznania złożone w czasie tortur delikwent musiał następnie potwierdzić już dobrowolnie podczas dalszego postępowania. Jeśli tego nie uczynił - męczono go ponownie aż do trzech razy.<br>Sędziom zalecano, by nie uciekali się do tortur wobec tych sprawców, których zbrodnię udowodniono w dostatecznym stopniu w inny sposób. Było bowiem regułą, że jeśli &lt;q&gt;"pacjent"&lt;/&gt; - jak określano delikwenta poddawanego mękom - wytrzymał je i nie przyznał się do zbrodni, nie można było orzec wobec niego kary