zajętej przez Duńczyków Arkonie tłum ten (ingens oppidanorum frequentia) patrzył, jak uzbrojeni najeźdźcy gwałcą kolejne kręgi tabu: jak rozbierają ogrodzenie wokół świątyni i zdzierają zasłony skrywające posąg, jak nakazują pachołkom podciąć nogi świętej figury, jak zakładają bogu powróz na szyję i wloką do obozowiska zwycięzców, aby go tam kuchenni posługacze porąbali na opał38. Była to zamierzona demonstracja, rozmyślne świętokradztwo, które miało wykazać poganom bezsiłę ich bóstwa i tą drogą przekonać ich do porzucenia tradycyjnego kultu. W podobny sposób uzasadniał podobne postępowanie Ottona z Bambergu Herbord: gdy misjonarze przystąpili do niszczenia świątyni Trzygława w Szczecinie, <q>"stali [wokół] mieszkańcy i patrzyli, co uczynią