Nonsensem było myśleć, że od jednego zamachu wszystko się rozstrzygnie. Stawało się to dla mnie coraz bardziej jasne. Wezwanie na jutro zaczęło nabierać znaczenia. A nawet coraz większego znaczenia, w miarę jak się nad tym dobrze zastanowiłem.<br><br>&lt;tit&gt;VIII&lt;/&gt;<br>Ojciec de Vos przyjął mnie tym razem u siebie. Młody jezuita z portierni, u którego się zameldowałem, wskazał mi pomieszczenie, gdzie były windy, a widząc, że nie mogę do nich trafić, wyszedł zza swego okienka i zaprowadził. Wjechałem na czwarte piętro i ponownie się zgubiłem. Błąkałem się przez dobrą chwilę po labiryncie nie kończących się, jasno oświetlonych korytarzy, aż na koniec stanąłem przed