A, czy ja to pamiętam. Coś o życiu. Że nic nie rozumie, czy coś takiego. Co ja się namęczyłem, żeby ją uspokoić. Wreszcie dałem jej waleriany z apteczki. Posiedziała jeszcze potem, uspokoiła się i poszła do domu. Na drugi dzień widocznie głupio jej było, że tak się rozkleiła, bo omijała portiernię z daleka. A potem to już wylądowała w szpitalu.<br>- Pan wie, że mąż ją rzucił? Dobrych parę lat temu. Została sama z dzieckiem.<br>- Nie wiedziałem.<br>- Bo też nikomu nie mówiła. Tylko mnie.<br>Pan Jankowiak chrząknął.<br>- O, Jezu, ale też jej głupio powiedziałem. Żeby tu był adres, to bym odniósł to