tak zresztą jak nie odpowiadała Proustowi. Krytykiem, który w owym czasie - także w Polsce - silnie oddziaływał, był Georg Brandes, a w jego twórczości portret odgrywał rolę szczególną. Zdawał on sobie sprawę z trudności, na jakie ten gatunek naraża, gdy u progu książki, noszącej charakterystyczny podtytuł "portrety literackie XIX wieku", przeciwstawiał portret krytyczny portretowi malarskiemu: <br>&lt;gap&gt;<br>Przekonany o nierealności zamierzenia, Brandes jednak zadanie podjął, a jego portrety literackie, tak zresztą jak inne pisma, szeroko oddziaływały, co skwitował między innymi Feldman. Portret miał także tradycje rodzime. Uprawiano go w okresie pozytywizmu, a w latach osiemdziesiątych pojawiło się niewątpliwe arcydzieło tego gatunku (i arcydzieło polskiej